Nic nie nauczyło mnie tak bardzo pokory jak działalność publiczna. Tysiące razy obrywałem za to, co normalnie powinno być powodem do dumy. Kiedy rezygnowałem z pensji, by podtrzymać niszczone przez rządy PO media Strefy Wolnego Słowa, czytałem o sobie, że te media okradam. Wierzyło też w to wielu polityków PiS. Trzeba było przełknąć tę pigułkę i robić swoje. Kiedy twardo zabieraliśmy głos w sprawach lustracji czy polskiego interesu narodowego, szczególnie wzmocnienia sojuszu z USA albo tworzenia nierosyjskiego bufora na wschodzie, czytałem o sobie, że jestem agentem CIA, Mosadu, UPA lub masonem. Służba Polsce poprzez rozumne tłumaczenie, co jest dla naszej Ojczyzny dobre, a co szkodliwe, spotykała się z atakami szczególnie ze strony świeżych patriotów, zwykłych idiotów czy agentury podszywającej się pod narodowców. Takiego stosu pomyj jak za nasz wkład w budowanie pomostów z USA i wspieranie niepodległości Ukrainy przeciwko agresji Rosji chyba jeszcze na mnie nie wylano.
Rosjanie doskonale rozgrywają emocje, wspierając banderowców na Ukrainie i antyukraińskie akcje w Polsce. Oczywiście było to dla mnie podwójnie przykre, bo nacjonaliści ukraińscy mają na rękach również krew mojej najbliższej rodziny. Tylko kto ma Polakom w tej sprawie mówić prawdę? Politycy się boją, bo te emocje mogą podzielić elektoraty. To jest zadanie dla tych, którzy nie drżą ze strachu, czyli dla „Gazety Polskiej”. Nie zyskamy na tym, ale gdybyśmy się martwili o zysk, pewnie pracowalibyśmy gdzie indziej. To służba Polsce. Czasem niewdzięczna, nieraz trudna, niekiedy bolesna, zawsze potrzebna.
Zarzucali nam, że nie znamy się na biznesie. Ale naszym celem nie jest biznes. Poza tym mimo wszystko utrzymaliśmy i rozwinęliśmy nasze media w warunkach wściekłego ataku niemal ze wszystkich stron. Jak to było możliwe? Dzięki wspaniałym dziennikarzom, oddanym pracownikom, grupce przyjaciół, która czasem zdobyła dla nas trochę pieniędzy. Przede wszystkim dzięki Wam, naszym wiernym Czytelnikom. Póki jesteście z nami, póty my jesteśmy. Obecny tygodnik ukazuje się dwadzieścia cztery lata. Byłem u jego zarania. Przeżyłem tu bardzo różne chwile. Dostałem prawdziwą lekcję pokory. I co roku powtarzam to samo: warto było, naprawdę warto.
Tekst pochodzi z najnowszego tygodnika "Gazeta Polska" nr 5/2017 z dn. 01.02.2017 r.
